Pracodawcy zatrudniający cudzoziemców spierają się z fiskusem

Problem rozliczenia zagranicznych pracowników wiąże się z przyjętą przez fiskusa praktyką dzielenia rezydencji. Oznacza ona, iż odprowadzanie przez pracodawcę zaliczki według stawki 18% obejmuje wyłącznie pracowników z polską rezydencją podatkową, zaś stawka 20% dotyczy pracowników, którzy nie mają miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.
Kwestie ustalenia miejsca zamieszkania są o tyle niejasne, że administracja skarbowa różnie je interpretuje. Według interpretacji wydanej w 2016 r. (nr IPPB4/4511-1477/15-2/JK) uznaje się, że o rozliczeniu zagranicznego pracownika decyduje certyfikat rezydencji, które to stanowisko zostało poparte również przez WSA (sygn. III SA/Wa 1337/16). W przypadku braku certyfikatu pracodawca powinien pobrać zryczałtowany 20% podatek, a dopiero po 183 dniach zastosować stawkę 18%. Natomiast zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydaną w lutym br. (nr 0115-KDIT2-1.4011.331.2017.2.MST), wystarczy oświadczenie pracownika o jego miejscu zamieszkania w Polsce, by płatnik mógł pobierać zaliczki według stawki 18%.
W związku z tym w razie pobytu zagranicznego pracownika w Polsce przez okres dłuższy niż pół roku, stosuje się dwie stawki: do 183 dni obowiązuje stawka 20%, a powyżej – 18%. W takim wypadku po zakończeniu roku przez płatnika powinny być wystawione dwie informacje: IFT-1R za okres do 183 dni oraz PIT-11 za pozostały okres.